هر بیماری ممکن است یک گروه سنی خاص را بیشتر در بر گیرد ، به طوری که صرع هم در کودکان و حتی کهنسالان شیوع بیشتری دارد با این تفاوت که در زمان کودکی این بیماری ناشی از علل مادرزادی و عفونت هاست در حالی که در افراد مسن عارضه صرع بیشتر ناشی از علل عروقی و سکته های مغزی است.

سن شروع این بیماری از اهمیت خاصی برخوردار بوده و به طور قطع در کودکی خطر ناک تر است به طوری که بروز صرع قبل از شش ماهگی حاکی از ضایعات شدید مغزی است که منجر به عقب ماندگی های شدید هم می شود . همچنین اگر این بیماری در جریان تب عقب بیافتد حاکی از کم شدن آستانه تحمل مغزی بوده و در دوران بلوغ حاکی از اختلالات فیزیولوژیکی ، زیسنی و هورمونی است . در سن 35 سالگی به بالا نیز به طور معمول به دلیل ضایعا ت قلبی و عروقی است.

استرس ها و اظطراب ها ی ناشی از زندگی در جوامع شهری از جمله عوامل مهمی است که می تواند باعث تشدید حملات تشنجی در بیماران مبتلا به صرع  شود. در جامعه پر شتاب امروزی ، وجود استرس های متعدد ناشی از زندگی شلوغ وپرتحرک شهری این حملات را افزایش می دهد و این در حالی است که بر خلاف تصور عمومی ، درمان بیماران مصروع صرفاً با مصرف دارو نیست بلکه با ایجاد حس اعتماد ، امنیت و آرامش اجتماعی می توان گام مؤثری در درمان این بیماری برداشت.